GLP-1 może poprawić wyniki leczenia raka jelita grubego
Leczenie agonistą receptora GLP-1 (RA) może zapewnić dłuższą przeżywalność u pacjentów z rakiem jelita grubego i otyłością. W analizie przeprowadzonej w warunkach rzeczywistych na prawie 7 tys. pacjentów z rakiem jelita grubego stwierdzono, że osoby przyjmujące GLP-1 RA miały o połowę mniejsze prawdopodobieństwo śmierci w ciągu 5 lat w porównaniu z osobami, które nie przyjmowały leku GLP-1.
Jak podkreslił główny badacz dr Raphael E. Cuomo z University of California w San Diego w wywiadzie dla Medscape Medical News, związek między ekspozycją na GLP-1 a niższą śmiertelnością w ciągu 5 lat w przypadku raka jelita grubego okazał się „silny” i wydawał się dotyczyć przede wszystkim pacjentów z ciężką otyłością (BMI ≥ 35) .
Jak dodał, pozorny efekt ochronny „utrzymywał się po uwzględnieniu różnic w nasileniu choroby i danych demograficznych, a także różnic w krążącym antygenie karcinoembrionalnym, będącym biomarkerem agresywności choroby”. Badanie opublikowano w internetowym wydaniu czasopisma „Cancer Investigation”.
Oprócz regulacji poziomu cukru we krwi leki GLP-1 zmniejszają stan zapalny w organizmie, poprawiają wrażliwość na insulinę i wspomagają utratę masy ciała. Wcześniejsze badania przedkliniczne sugerują również, że mogą one zapobiegać wzrostowi komórek nowotworowych, wywoływać ich śmierć i zmieniać mikrośrodowisko guza.
Aby zbadać sprawę dokładniej, dr Cuomo przeanalizował elektroniczną dokumentację medyczną 6871 pacjentów, u których zdiagnozowano pierwotnego raka jelita grubego przed 2019 r. — 103 z nich miało co najmniej jedną udokumentowaną receptę na lek GLP-1 w ciągu 5 lat od diagnozy.
Pięcioletnia śmiertelność była istotnie niższa u osób stosujących GLP-1 RA niż u osób go niestosujących (15,5 proc. w porównaniu z 37,1 proc.; p < 0,001). Istotną redukcję 5-letniej śmiertelności wśród osób stosujących GLP-1 RA zaobserwowano w modelu niekorygowanym (iloraz szans [OR] 0,38; p < 0,001) i utrzymywała się ona w modelach w pełni skorygowanych (OR 0,28; p < 0,001).
W przypadku stratyfikacji według BMI ryzyko 5-letniej śmiertelności w przypadku stosowania GLP-1 było zmniejszone jedynie u pacjentów z otyłością II stopnia (BMI ≥ 35: w pełni skorygowany współczynnik ryzyka [HR], 0,051; p = 0,004). W tej grupie w pełni skorygowane współczynniki ryzyka sugerowały znacznie niższe ryzyko zgonu (HR, 0,07; p = 0,009).
Oprócz śmiertelności u osób stosujących GLP-1 rzadziej występowały późne zdarzenia sercowo-naczyniowe, a w ostatnich miesiącach obserwacji stwierdzono u nich mniej markerów zaawansowanego raka jelita grubego, „co sugeruje, że leki GLP-1 wywierają korzystny wpływ zarówno na szlaki onkologiczne, jak i kardiometaboliczne” – powiedział dr Cuomo w wywiadzie dla Medscape Medical News.
– Aby dokładniej zbadać potencjał terapii GLP-1 jako uzupełnienia standardowej opieki w przypadku raka jelita grubego, należy przeprowadzić badania randomizowane ze stratyfikacją według BMI, statusu cukrzycy i ciężkości choroby, z punktami końcowymi obejmującymi całkowite przeżycie i przeżycie specyficzne dla nowotworu oraz poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe – powiedział.
– Potrzebujemy również prospektywnych badań translacyjnych integrujących dawkowanie, czas, przestrzeganie zaleceń, genomikę guza i seryjne biomarkery (w tym ctDNA i panele metaboliczne), aby wyjaśnić mechanizmy, ocenić rolę otyłości i insulinooporności oraz zidentyfikować podgrupy pacjentów, które najprawdopodobniej odniosą korzyść – dodał.
