Apelujemy o dostęp do pomp insulinowych dla osób po 26. r.ż.

Rozmowa z Moniką Zamarlik poniżej, pod nią spisany tekst:

We wrześniu wystosowała pani petycję do minister zdrowia w sprawie dostępu do pomp insulinowych dla pacjentów powyżej 26. roku życia. Czego dokładnie ona dotyczy i dlaczego jest tak ważna dla diabetyków?

To nie pierwsza taka inicjatywa środowiska pacjentów chorych na cukrzycę typu 1. Postanowiliśmy po raz kolejny przypomnieć o sobie i o tym bardzo ważnym problemie, który wciąż nie został załatwiony, czyli refundacji pomp insulinowych dla osób po ukończeniu 26. roku życia. Brak refundacji wiąże się z koniecznością samodzielnego zakupu tego urządzenia przez pacjentów. Tymczasem kosztuje ono nawet kilkanaście tysięcy złotych. Osoby, które zaczynają swoje życie dorosłe, startują na rynku pracy, nie mają jeszcze tyle pieniędzy, żeby takie pompy kupić – w związku z tym często muszą rezygnować z terapii i przejść na dużo mniej korzystną dla zdrowia terapię penami insulinowymi.

Wielokrotne wstrzyknięcia są mniej korzystne dla zdrowia?

Tak, ponieważ powodują, że kontrola cukrzycy znacząco się pogarsza. Poza tym wiek 26 lat to czas, kiedy pacjent z opieki w diabetologii pediatrycznej, która w Polsce jest naprawdę na bardzo dobrym poziomie, przechodzi do opieki nad pacjentami dorosłymi. Nie wszędzie ta diabetologia dla osób dorosłych działa tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. I w związku z tym pacjent często „wypada” z systemu opieki diabetologicznej. Przechodzi do podstawowej opieki zdrowotnej, gdzie nie ma tak ogromnej troski i takiej wiedzy na temat pacjentów z cukrzycą typu 1. Często wówczas następuje pogorszenie wyników leczenia, co oznacza późniejsze powikłania, takie jak: zawały, udary, retinopatia, konieczność dializ czy też wielka nasza pięta achillesowa, jaką jest stopa cukrzycowa.