Nowe wnioski dotyczące leków z grupy analogów GLP-1

W odpowiedzi na wątpliwości doytyczące leków z grupy analogów GLP-1 a ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych przeprowadzono obszerną metaanalizę randomizowanych badań (RCT), aby w najbardziej wiarygodny sposób ocenić, czy stosowanie tej klasy leków faktycznie wiąże się z podwyższonym ryzykiem.

W metaanalizie uwzględniono dane z 25 randomizowanych badań, w których porównywano pacjentów z cukrzycą typu 2 lub otyłością, otrzymujących leki z grupy analogów GLP-1, z grupami kontrolnymi (otrzymującymi placebo lub inne leczenie). Głównym celem badania była ocena ryzyka względnego (RR) wystąpienia jakichkolwiek zachowań samobójczych (od myśli samobójczych po samobójstwa dokonane).

Zbiorcza analiza danych nie wykazała żadnego istotnego statystycznie związku między stosowaniem agonistów receptora GLP-1 a ryzykiem zachowań samobójczych (RR 0,84; 95 proc. CI 0,54–1,32). Co niezwykle istotne, ten brak związku był spójny we wszystkich analizowanych podgrupach. Nie stwierdzono podwyższonego ryzyka w zależności od populacji (pacjenci z cukrzycą, z otyłością, dorośli czy młodzież), rodzaju zachowania (myśli samobójcze, próby samobójcze, samobójstwa dokonane) ani w zależności od konkretnego leku z tej grupy (m.in. semaglutydu, liraglutydu czy dulaglutydu).

Opierając się na najbardziej wiarygodnych danych z randomizowanych badań, metaanaliza ta dostarcza silnych dowodów, że leczenie agonistami receptora GLP-1 nie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli i zachowań samobójczych u pacjentów z cukrzycą typu 2 lub otyłością. Wyniki te stanowią ważny i oparty na dowodach głos w toczącej się debacie na temat długoterminowego bezpieczeństwa tej klasy leków.