Co łączy ŁZS, celiakię i zespół suchego oka?
Czy pacjenci z łojotokowym zapaleniem skóry faktycznie chorują częściej na inne schorzenia związane z „nieszczelnością” barier? Odpowiedzi udziela najnowsze badanie populacyjne opublikowane w „JAMA Dermatology”.
Teoria barier nabłonkowych (EBT) to jedna z najciekawszych koncepcji współczesnej medycyny. Zakłada ona, że uszkodzenie ochronnej warstwy nabłonka – czy to w skórze, jelitach czy drogach oddechowych – jest wspólnym mianownikiem wielu chorób przewlekłych. W tym świetle łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) przestaje być jedynie uciążliwą dolegliwością dermatologiczną, a staje się potencjalnym sygnałem szerszej dysfunkcji. Najnowsze badanie populacyjne opublikowane w „JAMA Dermatology” sprawdza, czy pacjenci z ŁZS faktycznie chorują częściej na inne schorzenia związane z „nieszczelnością” barier.
W tym potężnym retrospektywnym badaniu kohortowym przeanalizowano dane medyczne ponad 20 milionów dorosłych pacjentów z USA. W grupie tej zidentyfikowano ponad 730 tysięcy osób z diagnozą łojotokowego zapalenia skóry. Celem analizy było sprawdzenie, czy diagnoza ŁZS wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania innych chorób barier nabłonkowych (EBD), obejmujących nie tylko skórę, ale także układ oddechowy, pokarmowy oraz narząd wzroku.
Wyniki jednoznacznie potwierdziły istnienie gęstej sieci powiązań. Pacjenci z łojotokowym zapaleniem skóry mieli drastycznie wyższe ryzyko wystąpienia innych chorób zapalnych skóry, w tym trądziku różowatego (ponad 4,5-krotnie wyższe ryzyko), łysienia plackowatego (4-krotnie wyższe) oraz atopowego zapalenia skóry i łuszczycy (ponad 3-krotnie wyższe). Co jednak najważniejsze, związek ten wykraczał daleko poza dermatologię. U pacjentów z ŁZS istotnie częściej diagnozowano celiakię, zespół jelita drażliwego (IBS), zapalenie zatok oraz zespół suchego oka. Zaskakującym wyjątkiem były choroby dolnych dróg oddechowych: ŁZS wiązało się z niższym o niemal 30 proc. ryzykiem rozwoju przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) i nadciśnienia płucnego.
Potwierdzając istnienie silnych powiązań między ŁZS a chorobami odległych narządów, badanie to stanowi kolejny krok w walidacji teorii barier nabłonkowych. Sugeruje ono, że u podłoża tych wszystkich schorzeń leży jeden, wspólny mechanizm: utrata integralności ochronnej.
