Terapia skojarzona wydłuża przeżycie pacjentów z ES-SCLC

W październiku 2025 r. amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła stosowanie lurbinektedyny w skojarzeniu z atezolizumabem jako leczenia podtrzymującego u dorosłych pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca w postaci rozległej (ES-SCLC – extensive-stage small cell lung cancer), u których nie doszło do progresji choroby po leczeniu indukującym z zastosowaniem atezolizumabu, karboplatyny i etopozydu. Podstawą tej decyzji były wyniki badania III fazy IMforte (NCT05091567), które wykazało istotne korzyści w zakresie przeżycia całkowitego (OS – overall survival) oraz przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression-free survival) w grupie chorych otrzymujących leczenie skojarzone w porównaniu z monoterapią atezolizumabem.

W badaniu IMforte uczestniczyło 660 chorych z rozpoznaniem ES-SCLC, bez wcześniejszego leczenia systemowego i bez przerzutów do ośrodkowego układu nerwowego. Kryteriami włączenia były m.in. dobry stan sprawności według skali ECOG (0 lub 1) oraz brak progresji po czterech cyklach terapii indukującej. Pacjenci z uzyskaną odpowiedzią całkowitą (CR – complete response), częściową (PR – partial response) lub stabilizacją choroby (SD – stable disease) zostali losowo przydzieleni do leczenia podtrzymującego lurbinektedyną (3,2 mg/m² co 3 tygodnie dożylnie) w skojarzeniu z atezolizumabem (1200 mg co 3 tygodnie) albo do grupy otrzymującej wyłącznie atezolizumab w monoterapii.

Wyniki badania wykazały, że mediana PFS była znacząco dłuższa w grupie leczonej kombinacją (5,4 miesiąca; 95 proc. CI: 4,2–5,8) w porównaniu z grupą otrzymującą monoterapię (2,1 miesiąca; 95 proc. CI: 1,6–2,7), przy współczynniku ryzyka (HR – hazard ratio) 0,54 (95 proc. CI: 0,43–0,67; p < 0,0001). Odsetek chorych bez progresji po 12 miesiącach wynosił odpowiednio 20,5 proc. i 12,0 proc. Również mediana przeżycia całkowitego była istotnie dłuższa w grupie leczonej lurbinektedyną i atezolizumabem (13,2 miesiąca; 95 proc. CI: 11,9–16,4) niż w grupie kontrolnej (10,6 miesiąca; 95 proc. CI: 9,5–12,2), przy HR 0,73 (95 proc. CI: 0,57–0,95; p = 0,0174). Roczne przeżycia całkowite wyniosły odpowiednio 56,3 proc. i 44,1 proc.

Analiza dodatkowych punktów końcowych potwierdziła przewagę leczenia skojarzonego również pod względem odsetka odpowiedzi obiektywnych (ORR – objective response rate), który wyniósł 19,4 proc. w grupie kombinacji i 10,4 proc. w grupie monoterapii. Mediana czasu trwania odpowiedzi (DOR – duration of response) wynosiła odpowiednio 9,0 miesiąca (95 proc. CI: 5,5–NE) i 5,6 miesiąca (95 proc. CI: 4,2–NE).

Profil bezpieczeństwa terapii skojarzonej był zgodny z wcześniejszymi obserwacjami dotyczącymi lurbinektedyny i atezolizumabu. Działania niepożądane dowolnego stopnia wystąpiły u 97,1 proc. chorych otrzymujących leczenie skojarzone i u 80,8 proc. chorych z grupy monoterapii. Najczęściej obserwowano nudności, anemię, zmęczenie, zmniejszenie apetytu, małopłytkowość, biegunkę i wymioty. Odsetek ciężkich zdarzeń niepożądanych był porównywalny z wcześniejszymi badaniami tych leków.

Wyniki badania IMforte mają istotne znaczenie kliniczne. Zastosowanie lurbinektedyny w połączeniu z atezolizumabem stanowi zmianę standardu postępowania w leczeniu podtrzymującym ES-SCLC. Terapia ta powinna być rozważana u chorych w dobrym stanie ogólnym i spełniających kryteria kwalifikacji do leczenia tymi lekami.

Wprowadzenie schematu lurbinektedyna + atezolizumab do praktyki klinicznej daje pacjentom z ES-SCLC, u których rokowanie pozostaje niekorzystne, nową opcję terapeutyczną wydłużającą przeżycie i pozwalającą na dłuższe utrzymanie kontroli choroby.