Nowe kombinacje terapeutyczne w pierwotnych nowotworach wątroby

Zaprezentowanie wyniki badań otyczyły nowych schematów leczenia raka wątrobowokomórkowego (HCC – hepatocellular carcinoma) oraz wewnątrzwątrobowego raka dróg żółciowych (iCCA – intrahepatic cholangiocarcinoma).

Atezolizumab z bewacyzumabem

Dotychczas standardem postępowania w przypadku HCC w stadium pośrednim była chemoembolizacja tętnicza (TACE – transarterial chemoembolisation). Jednak część pacjentów nie odnosi z niej korzyści lub nie może jej otrzymać z powodu przeciwwskazań, takich jak rozległe zajęcie obu płatów wątroby, choroba wątroby czy choroby współistniejące.

Wstępne wyniki badania ABC-HCC (LBA51), obejmującego 168 chorych, wykazały, że połączenie atezolizumabu i bewacyzumabu przewyższa skutecznością TACE w tej populacji. Mediana czasu do niepowodzenia strategii terapeutycznej (pierwotny punkt końcowy) wyniosła 14,6 miesiąca w grupie atezolizumabu i bewacyzumabu wobec 9,5 miesiąca w grupie TACE (HR = 0,55; 95 proc. CI: 0,36–0,83; p = 0,0043).

Wyniki te mogą potencjalnie zmienić praktykę kliniczną, o ile analiza końcowa potwierdzi uzyskane korzyści. Połączenie atezolizumabu z bewacyzumabem jest już zatwierdzone w leczeniu zaawansowanego lub nieoperacyjnego HCC na podstawie wcześniejszych badań fazy III, co dostarcza silnych podstaw do oceny jego skuteczności we wcześniejszych stadiach choroby.

Kamrelizumab z riwoceranibem w leczeniu okołooperacyjnym HCC

Drugie badanie – CARES-009 – dotyczyło zastosowania terapii immunologiczno-celowanej w leczeniu okołooperacyjnym raka wątrobowokomórkowego. W badaniu fazy III zrandomizowano 294 pacjentów z resekcyjnym HCC o pośrednim lub wysokim ryzyku nawrotu. Połączenie kamrelizumabu (przeciwciało anty-PD-1) z riwoceranibem (selektywny inhibitor VEGFR2) istotnie poprawiło przeżycie wolne od zdarzeń (EFS – event-free survival) – 42,1 miesiąca wobec 19,4 miesiąca przy samej chirurgii (HR = 0,59; 95 proc. CI: 0,41–0,85; p = 0,004).

Zaobserwowano również wyższy odsetek dużej odpowiedzi patologicznej (MPR – major pathological response) – 35,1 proc. vs 7,5 proc. (p < 0,001) oraz dłuższe przeżycie wolne od choroby (DFS – disease-free survival) – 40,8 miesiąca vs 19,4 miesiąca. Działania niepożądane związane z leczeniem stopnia co najmniej 3. (TRAEs – treatment-related adverse events) wystąpiły u 38 proc. pacjentów, jednak ich przebieg był możliwy do skutecznego monitorowania i leczenia.

Autorzy badania zaznaczają jednak, że wyniki te dotyczą wyłącznie populacji chińskiej, w której dominującą etiologią HCC jest zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV). Dlatego, aby schemat ten mógł wpłynąć na praktykę kliniczną w krajach zachodnich, konieczne są dalsze badania w bardziej zróżnicowanej populacji.

Nowy schemat neoadjuwantowy w raku dróg żółciowych

Interesujące wyniki zaprezentowano także w odniesieniu do wewnątrzwątrobowego raka dróg żółciowych (iCCA). W badaniu fazy II–III (LBA11) oceniano tzw. schemat GOLP, łączący gemcytabinę, oksaliplatynę, lenwatynib i toripalimab (przeciwciało anty-PD-1) w leczeniu neoadjuwantowym chorych z resekcyjnym, wysokiego ryzyka iCCA.

W analizie pośredniej (n = 178) uzyskano wydłużenie przeżycia wolnego od zdarzeń (EFS) do 18  miesięcy w grupie neoadjuwantowej w porównaniu z 8,7 miesiąca w grupie chirurgii samodzielnej. Odsetek całkowitej odpowiedzi patologicznej (pCR – pathological complete response) wyniósł 4,5 proc. vs 0 proc. Działania niepożądane stopnia co najmniej 3. wystąpiły u 26 proc. pacjentów i miały charakter akceptowalny klinicznie.

Mimo zachęcających wyników warto podkreślić, że skuteczność lenwatynibu i toripalimabu nie została wcześniej potwierdzona w zaawansowanym iCCA, a prezentowane dane nie mogą być bezpośrednio przeniesione na populację zachodnią. Niemniej badanie podkreśla potencjał chemioterapii z immunoterapią w leczeniu neoadjuwantowym tej trudnej do leczenia choroby.

Wyniki przedstawione podczas kongresu ESMO 2025 potwierdzają dynamiczny rozwój terapii systemowych w nowotworach wątroby. Kombinacje immunoterapii z lekami antyangiogennymi – atezolizumab z bewacyzumabem oraz kamrelizumab z riwoceranibem – wykazują obiecujące rezultaty w populacjach, dla których dotychczas brakowało skutecznych opcji leczenia. Choć część danych wymaga potwierdzenia w dalszych analizach i badaniach obejmujących różne grupy etniczne, obserwowane korzyści kliniczne mogą w przyszłości doprowadzić do zmiany obowiązujących standardów postępowania w HCC i iCCA.