Zakażenia bakteryjne przewodu pokarmowego a zaostrzenia NChZJ
| Tagi: | nieswoiste choroby zapalne jelit, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna |
Z retrospektywnych badań przeprowadzonych przez fińskich naukowców i opublikowanych w czasopiśmie „Therapeutic Advances in Gastroenterology” wynika, że pacjenci z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit, u których rozwinęły się zakażenia przewodu pokarmowego, byli bardziej narażeni na zaostrzenia choroby w ciągu 1–6 miesięcy i częściej wymagali intensywnej terapii niż osoby, u których zakażenia nie wystąpiły.
Naukowcy przeprowadzili retrospektywne badanie obserwacyjne w szpitalu w Finlandii pomiędzy styczniem 2008 r. a czerwcem 2023 r., aby ocenić potencjalne czynniki ryzyka, które mogłyby przewidzieć ciężkość i skutki infekcji przewodu pokarmowego u pacjentów z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit. Analiza objęła 123 dorosłych pacjentów z NZJ (79 z WZJG; średni wiek 40,5 roku; 52 proc. mężczyzn i 44 z chorobą Leśniowskiego-Crohna; średni wiek 42,1 roku; 57 proc. mężczyzn), u których stwierdzono obecność Campylobacter spp., Yersinia spp., Salmonella spp. lub enterokrwotocznej Escherichia coli. Porównano ich z chorymi na NZJ bez zakażenia.
Diagnozę choroby zapalnej jelit potwierdzono za pomocą endoskopii — ujawniła ona widoczne nieprawidłowości i potwierdzone biopsją zmiany mikroskopowe — poparte biomarkerami, takimi jak podwyższone stężenie kalprotektyny w kale.
Zebrano dane dotyczące charakterystyki pacjentów, objawów i wyników leczenia, a następnie monitorowano aktywność NZJ i zmiany w leczeniu do 6 miesięcy po zakażeniu.
Jak się okazało, u pacjentów z chorobą zapalną jelit, u których wystąpiły zakażenia przewodu pokarmowego, znacznie częściej występowało zaostrzenie choroby w ciągu 1–6 miesięcy (37 proc. w porównaniu z 11 proc.; P < 0,001) i konieczność intensyfikacji leczenia (37 proc. w porównaniu z 20 proc.; P = 0,003) niż u osób, u których nie wystąpiły zakażenia przewodu pokarmowego.
U pacjentów z chorobą zapalną jelit trwającą krócej niż 2 lata ryzyko wystąpienia infekcji przewodu pokarmowego było znacznie wyższe (współczynnik szans 2,34; P = 0,029). Podwyższone stężenie białka C-reaktywnego wiązało się ze zwiększonym ryzykiem hospitalizacji (P = 0,008), a u pacjentów z WZJG odsetek hospitalizacji był wyższy niż u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna (P = 0,04). Nie stwierdzono istotnej różnicy między stosowaniem kortykosteroidów, tiopuryn lub leków biologicznych a hospitalizacją.
– W przypadku zaostrzenia NChZJ ważne jest wykluczenie bakteryjnych infekcji przewodu pokarmowego, ponieważ mogą one wpływać na dalszy przebieg choroby, wymagając eskalacji leczenia. Pacjenci mogą odnieść korzyści z dokładnej obserwacji przez 6 miesięcy po zakażeniu przewodu pokarmowego – napisali naukowcy ze Szpitala Uniwersyteckiego w Helsinkach i Uniwersytetu Helsińskiego.
Przeczytaj i obejrzyj także: „Nieswoiste choroby zapalne jelit idą do domu – nowe terapie dla pacjentów ►”.
Przegląd Gastroenterologiczny
