FDA akceptuje guselkumab w terapii wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Guselkumab to inhibitor interleukiny 23 (IL-23) dostępny zarówno w formie wlewu podskórnego (SC), jak i dożylnego (IV) stosowany w leczeniu WZJG i choroby Leśniowskiego-Crohna.

Zatwierdzenie indukcji podskórnej leku w przypadku WZJG oparto na wynikach badania fazy 3. ASTRO, w którym 418 pacjentów z umiarkowanie lub ciężko aktywną postacią choroby przydzielono losowo do grup otrzymujących indukcję podskórną dawką 400 mg guselkumabu w tygodniach 0., 4. i 8. lub placebo.

Po indukcji grupa leczona otrzymywała dawkę podtrzymującą 200 mg guselkumabu podawanego podskórnie w 12. tygodniu, a następnie co 4 tygodnie, lub 100 mg co 8 tygodni (rozpoczynając od 16. tygodnia).

U wszystkich pacjentów stwierdzono niewystarczającą odpowiedź lub nietolerancję konwencjonalnej terapii. Firma poinformowała, że ​​wszystkie główne i drugorzędne punkty końcowe wykazały statystycznie istotną i klinicznie znaczącą poprawę w przypadku guselkumabu podawanego drogą podskórną w porównaniu z placebo we wszystkich pomiarach klinicznych i endoskopowych. 

Po 12 tygodniach u znacznie większego odsetka pacjentów leczonych dawką 400 mg guselkumabu podawanego podskórnie co 4 tygodnie uzyskano remisję kliniczną (26 proc. w porównaniu z 7 proc. w grupie placebo; P < 0,001) i poprawę obrazu endoskopowego (36 proc. w porównaniu z 12 proc.; P < 0,001).  Wyniki były zgodne z zatwierdzonym przez FDA schematem leczenia indukcyjnego dawką 200 mg dożylnie, który wcześniej powodował remisję kliniczną (23 proc. w porównaniu z 8 proc. w grupie placebo; P < 0,001) i poprawę w badaniu endoskopowym (27 proc. w porównaniu z 11 proc.; P < 0,001). Skuteczność indukcji SC i IV była porównywalna we wszystkich podgrupach z ciężką lub oporną na leczenie chorobą, a obie drogi leczenia charakteryzowały się podobnym czasem do rozpoczęcia skuteczności.

W przypadku indukcji podskórnej guselkumabu, a następnie terapii podtrzymującej podskórnej guselkumabem wykazano również statystycznie istotną i klinicznie znaczącą poprawę remisji klinicznej i poprawy endoskopowej w porównaniu z placebo. 

– Dotychczas inhibitory IL-23 wymagały wlewów dożylnych na początku terapii, co mogło utrudniać rozpoczęcie leczenia lub być uciążliwe dla niektórych pacjentów i lekarzy. Pacjenci z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i lekarze mają teraz możliwość rozpoczęcia leczenia Tremfya od samodzielnie podanego zastrzyku podskórnego, z taką samą skutecznością i bezpieczeństwem, jakie wykazano w przypadku dożylnego podania leku w poprzednich badaniach klinicznych, a następnie zaobserwowano w naszej praktyce – przekazał w komunikacie prasowym dr David T. Rubin, kierownik Centrum Chorób Zapalnych Jelit na Uniwersytecie Chicagowskim, prowadzący badanie.

Przeczytaj także: „Uderzenie w IL-23 – strzał w dziesiątkę”.