Marzena Demska - artykuły i informacje

Dodane 16.12.2011

Controversies and difficulties of CT and MR imaging evaluation – on the basis of a case study of liposarcoma in the retroperitoneal space

Soft tissue sarcomas account for 1-2% of all tumours. About 10 to 20% of these tumours are localized in the retroperitoneal space. The basis of diagnostics is radiological examinations. The treatment of retroperitoneal sarcomas is based on surgery combined with radiotherapy and chemotherapy. The patient, aged 45, with a histopathological diagnosis of liposarcoma, was operated on with brachytherapy and radiotherapy. After 18 months the recurrence of the disease was diagnosed in CT examination. Before chemotherapy, CT and MR examinations and biopsy had been done with no recurrence result. The above-mentioned changes were found to be the post-treatment changes. The current condition of the patient is good; there is no recurrence and no remote metastasis.

Dodane 16.12.2011

Pharmacotherapy of patients with metastatic renal-cell carcinoma – algorithm vs. Polish reality
[Polish version: Leczenie farmakologiczne chorych na rozsianego raka nerki – algorytm a polskie realia p. 299]

Przyczynowe leczenie farmakologiczne obecnie najczęściej jest wykorzystywane w leczeniu paliatywnym rozsianego raka nerki, rzadziej – guzów nieresekcyjnych. Wprowadzenie leków ukierunkowanych molekularnie poprawiło rokowanie chorych na raka o histologii jasnokomórkowej w stadium zaawansowanym. Na podstawie opublikowanych wyników prospektywnych badań klinicznych III fazy kilka substancji uzyskało rejestrację do stosowania w tym rozpoznaniu. Wskazania do podawania poszczególnych leków są zróżnicowane, choć nierzadko wzajemnie się pokrywają. Choć podobne pod względem mechanizmu działania, leki te różnią się między sobą profilem toksyczności, która jest istotna z racji długotrwałego okresu leczenia o założeniu paliatywnym oraz możliwości prowadzenia terapii sekwencyjnej. Wszystko razem decyduje o tym, że nie ma jednego leku, który stanowiłby optymalne postępowanie u każdego pacjenta z tą chorobą. W Polsce uwarunkowania formalne wynikające z prowadzenia specyficznej polityki refundacyjnej prowadzą do suboptymalnego leczenia części osób z rozpoznaniem raka nerki. W artykule omówiono ten problem.

Dodane 16.12.2011

The use of a high dose of controlled-release oxycodone in a switch from oral morphine: a case report
[Polish version: Zastosowanie wysokiej dawki oksykodonu o kontrolowanym uwalnianiu po zmianie z doustnej morfiny – opis przypadku p... 337

Opisywany przypadek dotyczy pacjenta z zaawansowanym nowotworem o nieznanym umiejscowieniu pierwotnym, u którego pomyślnie przeprowadzono zamianę morfiny o kontrolowanym uwalnianiu (CR) na oksykodon CR. Mężczyznę, lat 71, przyjęto do hospicjum domowego ze względu na przerzuty nowotworowe do kości i szyjnych węzłów chłonnych po zastosowaniu radioterapii paliatywnej. Pacjent uskarżał się głównie na silny ból (o natężeniu 6–8 w skali NRS) w obrębie szyi i odcinku piersiowym kręgosłupa. Ból był oporny na tramadol, który zastąpiono przezskórnym fentanylem oraz morfiną CR w dawce dobowej ustalonej ostatecznie na 240 mg (40 mg w bólu przebijającym). Inną dolegliwością zgłaszaną przez pacjenta były zaparcia. Leczenie morfiną przerwano, a następnie wdrożono oksykodon CR w dawce 80 mg dwa razy na dobę. Po upływie 6 tygodni dawkę zwiększono do 100 mg dwa razy na dobę, osiągając zadowalający efekt przeciwbólowy (3–4 w skali NRS). Podczas przyjmowania oksykodonu CR nie stwierdzono istotnych działań niepożądanych. U pacjenta pomyślnie kontynuowano ustalony schemat leczenia aż do wystąpienia epizodu drgawkowego na skutek przerzutów nowotworowych do mózgu i skierowania pacjenta na oddział szpitalny w celu dalszego leczenia.

Dodane 16.12.2011

Zalecenia diagnostyczne i terapeutyczne w przewlekłym zapaleniu trzustki. Rekomendacje Grupy Roboczej Konsultanta Krajowego w dziedzinie Gastroenterologii i Polskiego Klubu Trzustkowego

Przedstawione opracowanie omawia 34 zalecenia postępowania w przewlekłym zapaleniu trzustki. Rekomendacje dotyczą diagnostyki, leczenia niewydolności zewnątrzwydzielniczej trzustki oraz cukrzycy, leczenia bólu i powikłań choroby ze szczególnym uwzględnieniem metod endoskopowych i chirurgicznych. Wszystkie zalecenia poddano głosowaniu członków Grupy Roboczej Konsultanta Krajowego w dziedzinie Gastroenterologii i Polskiego Klubu Trzustkowego, którzy oceniali je każdorazowo w pięciostopniowej skali, gdzie A oznaczało akceptację w całości, B – akceptację z pewnym zastrzeżeniem, C – akceptację z poważnym zastrzeżeniem, D – odrzucenie z pewnym zastrzeżeniem oraz E – odrzucenie w całości. Wyniki głosowania, łącznie z krótkim komentarzem, zamieszczono przy każdym głosowanym zaleceniu.

Dodane 16.12.2011

Rola miofibroblastów w chorobach zapalnych jelit i procesach nowotworzenia

Miofibroblasty stanowią wyodrębnioną populację specyficznych komórek pochodzenia mezodermalnego, wykazujących morfologiczne i funkcjonalne właściwości zarówno fibroblastów, jak i komórek mięśni gładkich. Charakteryzują się obecnością -aktyny mięśni gładkich (-SMA) i wimentyny, natomiast nie zawierają desminy. W jelicie zlokalizowane są w blaszce właściwej, poniżej warstwy nabłonka. Miofibroblasty, podobnie jak komórki nabłonkowe, proliferują, różnicują się i migrują w kierunku światła jelita, ostatecznie ulegając apoptozie. Komórki te syntezują wiele cytokin, chemokin, czynników wzrostowych, prostaglandyn oraz składników macierzy pozakomórkowej. Podczas zapalenia zwiększa się ich liczba. W miofibroblastach konstytutywnie ulegają ekspresji antygeny głównego układu zgodności tkankowej MHC II, dzięki temu mogą one pełnić funkcję nieprofesjonalnych komórek prezentujących antygen. Sądzi się, że komórki te odgrywają istotną rolę w organogenezie, wzroście i różnicowaniu się nabłonka jelitowego, zapaleniu, regeneracji błony śluzowej w miejscach uszkodzeń, a także w procesach włóknienia i kancerogenezie. Wiedza na temat właściwości miofibroblastów może się przyczynić do lepszego zrozumienia etiologii m.in. takich schorzeń, jak nieswoiste zapalenia jelit.

Dodane 16.12.2011

Choroby ziarniniakowe wątroby

Obecność ziarniniaków w wątrobie stwierdza się w różnych stanach chorobowych. Ich wykrycie może stanowić ważną informację diagnostyczną sugerującą istnienie choroby ogólnoustrojowej. Mimo że ziarniniaki na wczesnych etapach rozwoju rzadko powodują uszkodzenie wątroby, szybka identyfikacja leżącej u ich podłoża choroby może mieć istotne znaczenie lecznicze i prognostyczne. Objawy kliniczne ziarniniaków wątroby zależą od rodzaju i aktywności choroby, w przebiegu której powstają. Do najczęstszych objawów należą: gorączka, nocna potliwość i redukcja masy ciała. U większości chorych wczesnymi nieprawidłowościami laboratoryjnymi są niewielkie wzrosty aktywności aminotransferaz i fosfatazy zasadowej w surowicy. Rozpoznanie opiera się na biopsji wątroby i wykonaniu badań specyficznych dla określonych jednostek chorobowych. Leczenie zależy od czynnika etiologicznego. W przypadku przyczyny infekcyjnej pacjenci dobrze reagują na leki przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwwirusowe lub przeciwpasożytnicze. Ziarniniaki powstające na podłożu chorób nowotworowych mogą ulec regresji po zastosowaniu chemioterapii. W leczeniu objawowego ziarniniakowego zapalenia wątroby stosuje się zazwyczaj glikokortykosteroidy.

Dodane 16.12.2011

Nowe możliwości leczenia zakażenia Helicobacter pylori

W pracy omówiono wpływ niektórych czynników na skuteczność eradykacji oraz nowe możliwości leczenia zakażenia Helicobacter pylori . Największy problem stanowi narastająca oporność na klarytromycynę oraz bardzo duża oporność na metronidazol. Z tego powodu niezmiernie ważny w leczeniu zakażenia H. pylori jest wybór właściwego zestawu antybiotyków i/lub chemioterapeutyków. Autorzy przytaczają wyniki skuteczności eradykacji w zależności od stosowanych schematów leczenia. Zwracają uwagę na znaczenie czasu trwania terapii oraz przestrzegania przez pacjentów zaleceń lekarskich. Przytaczają wyniki badania dotyczącego skuteczności eradykacji z zastosowaniem tetracykliny, bizmutu, lewofloksacyny, moksyfloksacyny i innych. Omawiają terapię sekwencyjną oraz przytaczają zalecenia Grupy Roboczej PTG-E dotyczące postępowania w zakażeniu H. pylori

Dodane 16.12.2011

Rola receptora TLR4 i wybranych cytokin w rozwoju alergii pokarmowej u niemowląt i małych dzieci

Wstęp : Alergia pokarmowa u niemowląt i małych dzieci stanowi istotny i narastający problem. Receptor TLR4, będący głównym receptorem rozpoznającym lipopolisacharyd (LPS), należy do rodziny receptorów Toll-podobnych. Pobudzenie tego receptora powoduje aktywację jądrowego czynnika transkrypcyjnego (NF-κB) i czynników IRF, co następnie prowadzi do ekspresji licznych genów włączonych w odpowiedź immunologiczną. Materiał i metody : Badaniami objęto 50 dzieci (wiek badanych mieścił się w granicach 1–36 mies.), w tym 35 z alergią pokarmową (17 z nich z alergią IgE-zależną, 18 z alergią IgE-niezależną) i 15 dzieci zdrowych bez objawów alergii. W przeprowadzonej pracy oceniono ekspresję mRNA TLR4 oraz stężenia wybranych cytokin Th1/Th2. Wyniki: Stwierdzono niższą ekspresję mRNA TLR4 u dzieci z alergią pokarmową, bardziej zaznaczoną u badanych z grupy alergii IgE-niezależnej. Wykazano ponadto większe stężenia IL-4, IL-5 i IL-10 u dzieci z alergią pokarmową w porównaniu z grupą odniesienia. Przeprowadzona ocena korelacji pomiędzy ekspresją mRNA receptora TLR4 na neutrofilach krwi obwodowej a oznaczonymi stężeniami cytokin (IL-4, IFN-g) w surowicy dzieci z alergią IgE-zależną wykazała ujemną korelację z IL-4, a dodatnią z IFN-γ. Wnioski : Wyniki przeprowadzonych badań sugerują udział odporności naturalnej w rozwoju alergii pokarmowej oraz wskazują, że ocena tej odporności może być pomocna w diagnostyce alergii u niemowląt i małych dzieci.

Dodane 16.12.2011

Ocena 24-godzinnego badania pH-metrycznego u dzieci z alergią pokarmową

Wstęp : Zarówno refluks żołądkowo-przełykowy ( gastroesophageal reflux – GER), jak i alergia pokarmowa są chorobami najczęściej występującymi u najmłodszych dzieci. Wielu autorów podkreśla związki między nimi. Cel : Ocena zapisu 24-godzinnego badania pH-metrycznego u dzieci z alergią pokarmową. Materiał i metody : Retrospektywną analizą objęto 84 dzieci z alergią pokarmową w wieku od 4 miesięcy do 24 miesięcy. Grupę porównawczą stanowiło 15 dzieci w tym samym wieku z rozpoznanym GER, ale bez cech choroby alergicznej. U wszystkich dzieci wykonano 24-godzinne badanie pH-metryczne przełyku. Wyniki : Wśród dzieci z alergią u 29 badanych (34,5%) wykazano obecność GER. Ocena analizowanych parametrów badania pH-metrycznego wykazała zarówno u dzieci z GER i alergią, jak i u dzieci z GER bez alergii stopniowe zwiększanie się liczby epizodów GER i czasu ich trwania w okresie międzyposiłkowym w stosunku do uzyskanych wartości w okresie poposiłkowym. Należy też zaznaczyć, że liczba epizodów GER była większa u dzieci ze współistniejącą alergią. Analiza zapisu graficznego badania pH-metrycznego przełyku wykazała GER pierwotny u 12 dzieci z GER i alergią oraz u 9 badanych z grupy porównawczej. U pozostałych dzieci z obu grup zapis wykazywał cechy GER wtórnego, ale nie był w pełni fazowy. Oceniana częstość występowania GER o cechach GER wtórnego była zbliżona w obu badanych grupach. Wnioski : 24-godzinne badanie pH-metryczne przełyku jest pomocne, ale nie może być jedynym kryterium diagnostycznym w rozpoznawaniu GER zależnego od alergii pokarmowej. Powinno ono być oparte na wynikach zarówno badania pH-metrycznego przełyku, jak i badań alergologiczno-immunologicznych.

Dodane 16.12.2011

Stężenie IgG przeciwko alergenom pokarmowym u pacjentów z zespołem jelita nadwrażliwego i osób zdrowych

Wstęp : W ostatnich latach coraz więcej zwolenników zyskuje hipoteza, że objawy zespołu jelita nadwrażliwego (ZJN) wynikają z alergii lub nietolerancji pokarmowej, które nie zostały rozpoznane. Podejmowane są próby znalezienia związku pomiędzy dolegliwościami stwierdzanymi u pacjentów z rozpoznanym ZJN a alergią pokarmową, szczególnie IgG-zależną. Uzyskiwane wyniki nie dają jednoznacznej odpowiedzi. Cel: Ocena przydatności wykonywania badań w kierunku immunoglobulin klasy G (IgG) przeciwko alergenom pokarmowym u pacjentów z ZJN i możliwości wykorzystania uzyskanych wyników do wprowadzenia diety eliminacyjnej. Materiał i metody : Badania przeprowadzono w grupie 100 pacjentów z ZJN leczonych w Poradni Gastrologicznej Wojewódzkiego Szpitala Bródnowskiego w Warszawie. Grupę kontrolną stanowiło 50 zdrowych osób (bez objawów ZJN). W surowicy pacjentów wykonano oznaczenia stężenia przeciwciał klasy IgG przeciwko alergenom pokarmowym zawartym w 8 mieszankach alergenów. Stężenie przeciwciał zbadano metodą immunoenzymatyczną. Obliczenia wykonano w programie Stata v.10 Wyniki: Pozytywne wyniki testów uzyskano u ponad 90% osób z ZJN. Dla trzech badanych mieszanek alergenów wszystkie wyniki były pozytywne, dla pozostałych dodatnie miano IgG występowało u co najmniej 95% badanych pacjentów. W grupie kontrolnej wyniki były podobne. Wnioski: 1. Oznaczanie przeciwciał klasy G nie znajduje zastosowania w diagnozowaniu alergii pokarmowych oraz modyfikowaniu diety pacjentów z ZJN. 2. Zwiększone stężenie IgG w surowicy jest prawdopodobnie odpowiedzią organizmu na spożywane produkty, a nie wyrazem nadreaktywności na alergeny w nich zawarte.