Skuteczność kombinacji przeciwciał w leczeniu raku pęcherza moczowego

Rak pęcherza moczowego naciekający mięśniówkę (MIBC) jest postacią raka pęcherza, dla której standardowym leczeniem jest radykalna cystektomia. Pacjenci, którzy nie kwalifikują się do chemioterapii opartej na cisplatynie, mają ograniczone opcje terapeutyczne, a ich rokowanie jest niekorzystne z wysokim ryzykiem nawrotu choroby nawet po operacyjnym usunięciu pęcherza.

Wyniki badania fazy III KEYNOTE-905/EV-303 wskazują jednak, że zastosowanie terapii systemowej okołooperacyjnej łączącej enfortumab vedotin i pembrolizumab może znacząco poprawić wyniki leczenia w tej grupie pacjentów.

Badanie oceniało skuteczność i bezpieczeństwo kombinacji enfortumabu vedotin i pembrolizumabu stosowanej zarówno przed, jak i po zabiegu chirurgicznym, wykazało znaczącą poprawę wyników leczenia u pacjentów z rakiem pęcherza moczowego naciekającym mięśniówkę (MIBC), którzy nie kwalifikowali się do chemioterapii cisplatyną.

Dane z badania fazy III KEYNOTE-905/EV-303 pokazały, że zastosowanie terapii skojarzonej przed- i pooperacyjnie wydłuża czas przeżycia wolnego od zdarzeń (EFS), poprawia całkowite przeżycie (OS) oraz zwiększa odsetek całkowitej odpowiedzi patologicznej (pCR) w porównaniu z samą radykalną cystektomią (RC).

Do badania włączono pacjentów z potwierdzonym histologicznie MIBC, spełniających kryteria wydolności narządowej, w stopniu sprawności wg ECOG 0–2, bez przerzutów odległych. Chorych losowo przydzielono do trzech ramion – otrzymujących wyłącznie pembrolizumab (ramię A), leczonych tylko operacyjnie (ramię B), oraz poddanych terapii skojarzonej enfortumab vedotin z pembrolizumabem w leczeniu przed- i pooperacyjnym (ramię C). Pacjenci w ramieniu A otrzymywali neoadiuwantowo pembrolizumab w dawce 200 mg dożylnie co 3 tygodnie przez maksymalnie 3 cykle, następnie poddawani byli radykalnej cystektomii z limfadenektomią miedniczną, a po operacji kontynuowali pembrolizumab w okresie adiuwantowym w dawce 200 mg co 3 tygodnie przez maksymalnie 14 cykli. Pacjenci w ramieniu B przeszli jedynie cystektomię radykalną z limfadenektomią miedniczną, po czym byli obserwowani bez dodatkowego leczenia systemowego.

Pacjenci w ramieniu C otrzymywali kombinację neoadiuwantowego enfortumabu vedotin w dawce 1,25 mg/kg i pembrolizumabu 200 mg dożylnie co 3 tygodnie przez maksymalnie 3 cykle, następnie poddawani byli radykalnej cystektomii z limfadenektomią miedniczną, a po operacji kontynuowali terapię adiuwantową enfortumabem vedotin i pembrolizumabem przez maksymalnie 6 cykli, wraz z dodatkowymi cyklami adiuwantowego pembrolizumabu do 8 cykli.

Najbardziej obiecujące wyniki uzyskano w grupie otrzymującej terapię skojarzoną, co wskazuje na potencjał tego podejścia w poprawie rokowania pacjentów, którzy dotychczas mieli ograniczone opcje leczenia.

Profil bezpieczeństwa terapii był zgodny z wcześniejszymi obserwacjami dotyczącymi obu leków. Nie odnotowano nowych toksyczności, co potwierdza, że terapia skojarzona jest dobrze tolerowana w populacji pacjentów z MIBC niekwalifikujących się do cisplatyny.

Wyniki KEYNOTE-905 stanowią przełom w podejściu do leczenia pacjentów z MIBC niekwalifikujących się do chemioterapii cisplatyną, ponieważ po raz pierwszy systemowe leczenie okołooperacyjne wykazało istotną przewagę nad samą chirurgią. Wyniki te mogą zrewolucjonizować standard opieki, otwierając nowe perspektywy w poprawie wyników leczenia w tej trudnej do leczenia populacji pacjentów i stanowiąc istotny krok w rozwoju
nowoczesnej onkologii urologicznej.