Nowa kombinacja leków zwiększa przeżywalność w przypadku AML z mutacją IDH1
Iwosydenib w połączeniu z azacytydyną wydłużył medianę całkowitego przeżycia do 29,3 miesiąca w porównaniu z 7,9 miesiąca w przypadku placebo i azacytydyny u pacjentów z nowo zdiagnozowaną ostrą białaczką szpikową (AML) z mutacją dehydrogenazy izocytrynianowej 1 (IDH1).
Terapia skojarzona poprawiła również regenerację hematologiczną i zwiększyła wskaźnik niezależności od transfuzji do 53,8 proc. w porównaniu z 17,1 proc. w przypadku placebo.
Łącznie 148 pacjentów ze świeżo zdiagnozowaną AML z mutacją IDH1, u których nie można było zastosować intensywnej chemioterapii, przydzielono losowo do grup otrzymujących iwosydenib-azacytydynę (n = 73) lub placebo-azacytydynę (n = 75). Leczenie polegało na podawaniu 500 mg iwosydenibu lub placebo doustnie raz dziennie, w połączeniu z azacytydyną podawaną podskórnie lub dożylnie w dawce 75 mg/m2 przez 7 dni w cyklach 28-dniowych, z randomizacją stratyfikowaną według regionu geograficznego i statusu choroby.
W analizie uwzględniono okres obserwacji o medianie 28,6 miesiąca, przy czym kluczowym parametrem oceny było ogólne przeżycie, a także powrót do zdrowia hematologicznego, niezależność od transfuzji i mierzalna pod względem molekularnym odpowiedź na chorobę resztkową. Mediana całkowitego przeżycia była istotnie dłuższa w przypadku iwosidenibu-azacytydyny i wynosiła 29,3 miesiąca (95 proc. CI, 13,2 – nie osiągnięto) w porównaniu z 7,9 miesiąca (95 proc. CI, 4,1–11,3) w przypadku placebo-azacytydyny (współczynnik ryzyka [HR], 0,42; 95 proc. CI, 0,27–0,65; P < 0,0001).
Wśród pacjentów, którzy na początku badania byli zależni od transfuzji, u 53,8 proc. (21/39) pacjentów otrzymujących iwosydenib-azacytydynę uzyskano niezależność od transfuzji w porównaniu z 17,1 proc. (7/41) pacjentów otrzymujących placebo-azacytydynę (P = 0,0004). Spośród 33 pacjentów leczonych iwosydenibem, u których można było ocenić molekularnie mierzalną chorobę resztkową, u 10 (30,3%) uzyskano wynik ujemny w kierunku MRD do 1. dnia cyklu 14., a u wszystkich nastąpiła całkowita remisja.
Profil bezpieczeństwa pozostał zgodny z wcześniejszymi raportami, z niższymi wskaźnikami gorączki neutropenicznej i zakażeń w grupie otrzymującej iwosydenib-azacytydynę, chociaż neutropenia i krwawienia były częstsze niż w grupie placebo.
„Te długoterminowe wyniki dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa potwierdzają korzyści ze stosowania iwosydenibu-azacytydyny w tej trudnej do leczenia populacji i przemawiają za jego stosowaniem jako standardowej metody leczenia, przy czym odnotowano najdłuższy okres wydłużenia przeżycia u pacjentów z mutacją IDH1 w genie AML, którzy nie kwalifikują się do intensywnej chemioterapii” – napisali autorzy badania.
Badaniem kierowali Pau Montesinos ze Szpitala Uniwersyteckiego i Politechniki La Fe w Walencji w Hiszpanii oraz Hartmut Döhner ze Szpitala Uniwersyteckiego w Ulm w Niemczech. Wyniki opublikowano online w czasopiśmie „Blood Advances”.
