Enzalutamid i leuprolid w leczeniu wczesnej wznowy raka prostaty
2. Freedland SJ, de Almeida Luz M, De Giorgi U, et al. Improved outcomes with enzalutamide in biochemically recurrent prostate cancer. N Engl J Med. 2023;389(16):1453-1465. doi:10.1056/NEJMoa2303974
| Tagi: | rak prostaty, enzalutamid, leuprolid, EMBARK |
Wyniki badania EMBARK po raz pierwszy potwierdzają, że wczesne zastosowanie terapii enzalutamidem z leuprolidem u pacjentów z wysokim ryzykiem biochemicznej wznowy może prowadzić nie tylko do wydłużenia przeżycia wolnego od przerzutów (MFS), lecz także do poprawy całkowitego przeżycia.
Wyniki badania 3. fazy EMBARK potwierdziły, że zastosowanie enzalutamidu w połączeniu z leuprolidem u pacjentów z niemetastatycznym, wrażliwym na kastrację rakiem gruczołu krokowego (nmHSPC) oraz wysokim ryzykiem nawrotu biochemicznego prowadzi do statystycznie istotnego i klinicznie znaczącego wydłużenia całkowitego czasu przeżycia (OS) w porównaniu z leczeniem samym leuprolidem. Tym samym osiągnięto drugorzędowy punkt końcowy badania, potwierdzając istotną korzyść z dodania enzalutamidu do leczenia leuprolidem w tej grupie pacjentów.
Choć enzalutamid w monoterapii również wykazał korzystny trend w zakresie OS w porównaniu z placebo w połączeniu z leuprolidem, różnica ta nie osiągnęła progu istotności statystycznej.
Badanie EMBARK (NCT02319837) to wieloośrodkowe, randomizowane, podwójnie zaślepione badanie fazy III oceniające skuteczność i bezpieczeństwo enzalutamidu zarówno w monoterapii, jak i w kombinacji z leuproreliną, w porównaniu z samą leuproreliną w populacji pacjentów z niemetastatycznym, hormonalnie wrażliwym rakiem prostaty (nmHSPC) i wysokim ryzykiem biochemicznej wznowy (BCR).
Do
badania zakwalifikowano 1068 mężczyzn, u których po leczeniu radykalnym
(prostatektomia, radioterapia lub oba) wystąpił BCR o wysokim ryzyku.
Definiowano go jako: PSA doubling time (PSA-DT) ≤ 9 miesięcy, poziom
testosteronu ≥ 150 ng/dL i PSA ≥ 1 ng/mL (po prostatektomii) lub ≥ 2 ng/mL
powyżej minimum po radioterapii.
Pacjenci nie mieli widocznych przerzutów w obrazowaniu (CT/MRI).
Pacjenci zostali losowo przydzieleni w stosunku 1:1:1 do trzech ramion:
- ramię 1 (kombinacja): enzalutamid 160 mg doustnie raz dziennie + leuprorelina (standardowe formy preparatu – np. 22,5 mg co 3 miesiące lub 7,5 mg co miesiąc),
- ramię 2 (monoterapia): enzalutamid 160 mg doustnie raz dziennie,
- ramię 3 (kontrola): placebo doustne + leuprorelina w dawkach zgodnych ze standardem.
Pierwotnym punktem końcowym badania było przeżycie wolne od przerzutów (MFS), które uległo wyraźnej poprawie w ramionach z enzalutamidem. Przeżycie całkowite (OS) stanowiło drugorzędowy punkt końcowy. Średni czas obserwacji wyniósł 60,7 miesiąca
W analizie pierwotnej wykazano, że terapia skojarzona istotnie poprawia MFS – pięcioletnie przeżycie wolne od przerzutów wyniosło 87,3 proc. w grupie leczonej enzalutamidem z leuprolidem, w porównaniu z 71,4 proc. w grupie leuprolidu z placebo oraz 80 proc. w ramieniu monoterapii enzalutamidem. Wartość hazard ratio (HR) dla porównania terapii skojarzonej z grupą kontrolną wyniosła 0,42 (95 proc. CI: 0,30–0,61; p < 0,001).
Pod względem bezpieczeństwa nie odnotowano zmian – profil działań niepożądanych był zgodny z dotychczasowymi obserwacjami. Najczęściej zgłaszanymi objawami niepożądanymi w grupach z leuprolidem były zmęczenie i uderzenia gorąca, natomiast w ramieniu monoterapii – również ginekomastia.
