Jak rozpoznawać i leczyć otępienie?
Otępienie najczęściej dotyka pacjentów w starszym wieku, towarzysząc chorobom Alzheimera i Parkinsona, będąc konsekwencją udaru lub nieleczonego nadciśnienia, a także wielu innych chorób. W odróżnieniu od upośledzenia umysłowego otępienie ma charakter nabyty oraz postępujący. Demencja prowadzi do regresu intelektualnego oraz adaptacyjnego osób, które wcześniej funkcjonowały na wyższym poziomie, co czyni z niej problem nie tylko natury medycznej, ale też psychologicznej oraz społecznej.
Częstość występowania zespołów otępiennych u ogółu populacji szacowana jest na 1 procent. Problem ten jednak narasta wraz z wiekiem. W grupie 60+ na różne formy otępienia cierpi już ponad 5 procent osób, wśród 75-latków odsetek ten kształtuje się na poziomie 10–15 proc, u osób które skończyły 85 lat – od 25 do nawet 50 procent, w zależności od kraju i przyjętych kryteriów diagnostycznych.
Otępienie starcze najczęściej rozwija się na skutek wieloletnich procesów zwyrodnieniowych lub chorobowych różnego typu, które ujawniają się po sześćdziesiątym roku życia. Względnie rzadko zespoły otępienne dotykają osoby młodsze – otępienie w młodym wieku w większości przypadków jest konsekwencją przebytego udaru.
Przyczyny otępienia są bardzo zróżnicowane. W zależności od czynnika etiologicznego wyróżnia się aż kilkadziesiąt typów otępienia.
Leczenie otępienia jest niezwykle trudne, a osiągane efekty są mało zauważalne. Prowadzone działania mają charakter przede wszystkim objawowy – stosowane leki tonują symptomy, tak by ułatwić pacjentowi jak najbardziej komfortowe funkcjonowanie i przedłużyć czas aktywności.
Należy podkreślić, że obecnie nie istnieją żadne metody bezpośredniego leczenia otępienia. W niektórych przypadkach postępom demencji można jednak zapobiegać pośrednio i profilaktycznie. Tak jest na przykład w przypadku nadciśnienia, cukrzycy czy miażdżycy, które bezpośrednio zwiększają ryzyko wystąpienia, a następnie pogłębiania się otępienia naczyniopochodnego.
W trakcie konferencji Otępienie w Praktyce, która odbędzie się 3 i 4 czerwca, uczestnicy otrzymają unikalną okazję zapoznania się z najnowszymi doniesieniami dotyczącymi etiologii różnych typów otępień i eksperymentalnych metod leczenia oraz rekomendacjami dotyczącymi zasad postępowania w codziennej praktyce lekarskiej.
W programie m.in.:
– kontrowersje dotyczące etiopatogenezy różnych typów otępień,
– metody diagnostyki różnicowej,
– metody postępowania w otępieniu,
– różne postacie choroby Alzheimera.
Wykładowcami będą najlepsi eksperci w dziedzinie chorób otępiennych. W trakcie konferencji zostanie przedstawione szerokie spektrum zagadnień związanych z etiopatogenezą, rozpoznawaniem i leczeniem różnych chorób otępiennych oraz towarzyszących im zaburzeń neuropsychicznych. Przedstawione zostaną również referaty poświęcone biomarkerom, zaburzeniom somatycznym oraz znaczeniu właściwej diety.
O wysoki poziom merytoryczny spotkania zadba komitet organizacyjny, w skład którego wchodzą: dr hab. n. med., prof. nadzw. Tomasz Gabryelewicz, prof. dr hab. n. med. Maria Barcikowska oraz dr n. med. Anna Barczak.
Otępienie starcze najczęściej rozwija się na skutek wieloletnich procesów zwyrodnieniowych lub chorobowych różnego typu, które ujawniają się po sześćdziesiątym roku życia. Względnie rzadko zespoły otępienne dotykają osoby młodsze – otępienie w młodym wieku w większości przypadków jest konsekwencją przebytego udaru.
Przyczyny otępienia są bardzo zróżnicowane. W zależności od czynnika etiologicznego wyróżnia się aż kilkadziesiąt typów otępienia.
Leczenie otępienia jest niezwykle trudne, a osiągane efekty są mało zauważalne. Prowadzone działania mają charakter przede wszystkim objawowy – stosowane leki tonują symptomy, tak by ułatwić pacjentowi jak najbardziej komfortowe funkcjonowanie i przedłużyć czas aktywności.
Należy podkreślić, że obecnie nie istnieją żadne metody bezpośredniego leczenia otępienia. W niektórych przypadkach postępom demencji można jednak zapobiegać pośrednio i profilaktycznie. Tak jest na przykład w przypadku nadciśnienia, cukrzycy czy miażdżycy, które bezpośrednio zwiększają ryzyko wystąpienia, a następnie pogłębiania się otępienia naczyniopochodnego.
W trakcie konferencji Otępienie w Praktyce, która odbędzie się 3 i 4 czerwca, uczestnicy otrzymają unikalną okazję zapoznania się z najnowszymi doniesieniami dotyczącymi etiologii różnych typów otępień i eksperymentalnych metod leczenia oraz rekomendacjami dotyczącymi zasad postępowania w codziennej praktyce lekarskiej.
W programie m.in.:
– kontrowersje dotyczące etiopatogenezy różnych typów otępień,
– metody diagnostyki różnicowej,
– metody postępowania w otępieniu,
– różne postacie choroby Alzheimera.
Wykładowcami będą najlepsi eksperci w dziedzinie chorób otępiennych. W trakcie konferencji zostanie przedstawione szerokie spektrum zagadnień związanych z etiopatogenezą, rozpoznawaniem i leczeniem różnych chorób otępiennych oraz towarzyszących im zaburzeń neuropsychicznych. Przedstawione zostaną również referaty poświęcone biomarkerom, zaburzeniom somatycznym oraz znaczeniu właściwej diety.
O wysoki poziom merytoryczny spotkania zadba komitet organizacyjny, w skład którego wchodzą: dr hab. n. med., prof. nadzw. Tomasz Gabryelewicz, prof. dr hab. n. med. Maria Barcikowska oraz dr n. med. Anna Barczak.
| STRONA WYDARZENIA |  |
